هفت هشت سال پيش دوستي مرا با يك شاعر ژاپني آشنا كرد كه كتابش برنده جايزه هانس كريستين اندرسون شده بود. كتاب نحيفي بود با نزديك به بيست شعر در آن كه ظاهرا براي سنين پايين سروده شده بودند. ظرافت شعر ها و نازك خيالي شاعر  مجذوبم كرد. آن هارا به فارسي برگرداندم و دوستي ناشر چاپش كرد و بعد از پخش بسيار ضعيف ديگر نمي دانم چه بر سرش آمد. بارها دوستاني كه آن را خوانده بودند از  من خواستند تا از ناشر بخواهم تجديد چاپش كند. اين خواسته را منتقل كردم اما جواب گاه اين بود كه» هنوز تعدادي از آن در انبار است» و يا » تمام شده و عنقريب اين كار را خواهم كرد.» در هر صورت انتظار طول كشيد. بدم نيامد چند شعر از آن را با دوستان همراهم در وبلاگ تقسيم كنم.

مشخصات اين كتاب جوانمرگ اين است:

خواب پروانه ها  اثر ميچيو مادو  ترجمه احمد پوري  نشر سالي  1380

                                              ************************

گورخر

در قفسي

ساخته از خود.

                *************

پروانه ها

 

پروانه ها وقتي مي خوابند،

بال هايشان را به هم مي چسبانند.

پروانه ها آن قدر كوچك هستند

كه جاي كسي را نگيرند،

اما مي بيني چه فروتنانه

خود را

از وسط تا مي كنند؟

اين را كه مي بينم

دلم مي خواهد در گوش همه دنيا

بگويم:

» هيس!

مواظب باشيد

مبادا حتي كوچكترين صدا

خواب پروانه هارا آشفته كند»

           *********************

 

خواب

شب كه مي شود

دو پنجره روي صورتم

آرام آرام

كركره هايشان را مي كشند پايين.

دو پنجره كوچك

همه موجوداتي هم كه

در آسمان

در دريا

روي زمين زندگي مي كنند،

خيلي آرام

كركره هايشان را مي كشند پايين

تا نگذارند حتي يك خواب

قاطي خواب هاي ديگر شود.

 

                                                          ====================