ياس نيست. دلخوري هم نه. حيرت است . اين كه حتي  اجازه نداشته باشي گوشه اي در اين دنياي مجازي بيايي و گاه درد دلي بكني شعري بنويسي و با چهار نفر ارتباطي حسي پيدا كني. از روزي كه ورد پرس را هم بسته اند. مانده ام چه بنويسم و چرا نوشته ام را بروز كنم. اما به قول يكي از عزيزان به بركت ميان برهاي مجازي باز مي شود هايي سرداد تا چند نفري بشنوند.

سر كتابي مي گشايم و فالي از ناظم مي گيرم.اين مي آيد:

                                                                            

 

 عطر همه سو پراكنده گل سرخ

عطر همه سو پراكنده گل سرخ

پچ پچه دريا

پاييز رسيده است ، با ابرهايش و زمين صبورش

عشق من،

سال ها سپري شده است.

ما از چنان روزهايي گذشته ايم

كه مي توانستيم هزارساله شويم.

وهنوز كودكاني هستيم

باچشمان گشاده از حيرت

دست در دست هم

پا برهنه

                                                   در آفتاب مي دويم.

======================

و اين هم شاهد فال:

 

                                                                                      

خوش بيني

شعر هايي مي نويسم

چاپ نمي شوند

اما خواهند شد.

در انتظار نامه اي هستم

با نويدي در آن

شايد روز مرگم به دستم رسد

اما خواهد رسيد.

نه پول، نه دولت

دنيا تحت سلطه انسان

شايد صد سال ديگر

اما قطعا چنين خواهد شد

.

شعر ها از مجموعه «تورا دوست دارم چون نان و نمك» نشر چشمه