خلوتی دوباره

دیروز در یک کتابفروشی با جوانی نازنین همکلام شدم زمان خداحافظی از من آدرس وبلاگم را پرسید. با تاسف گفتم فیلتر شده. لبخند شیطنت باری زد و گفت: دورش می زنیم. راست می گفت. چرا به فکر خود من نرسیده بود . به این بهانه محروم کرده بودم خودم را از پناه بردن به این خلوتگاه و دمی آسودن و حرف زدن با خود با دیگر عزیزان. در هرحال باز در این خانه ام و بار دیگر خلوتی که دوستش دارم.

 

و اما سه شعر کوتاه از آخماتووای عزیز:

 

                                             1

 

 

 

                                    می دانم تو….

 

می دانم تو پاداشی هستی

 

برای سال ها رنج و عذاب من

 

برای این که هرگز دل

 

به لذات حقیر مادی نبستم

 

برای این که هیچگاه به عاشقی نگفتم

 

» تو تنها عشق منی»

 

وبرای این که بدی دیدم و بخشیدم.

 

تو فرشته جاودانه من خواهی بود.

 

                                    2

 

 

 

                             این جا گوئی…

 

این جا گویی

 

صدای انسان هرگز به گوش نخواهد رسید

 

تنها بادهای عصر سنگی

 

بر دروازه های سیاه می کوبند.

 

این جا گویی در زیر این آسمان

 

تنها من زنده مانده ام

 

زیرا نخستین انسانی بودم

 

که آرزوی جام شوکران کردم.

 

                                           3

 

 

 

                              چه زیباست…

 

چه زیباست این جا: نرمه بادی سرد

 

برفی ترد، صبحی سرد تر از دیروز

 

گدازه های سرخ گل رز

 

بر سر بوته ای سفید از برف.

 

پهنه جادویی برف

 

نشانه دو جفت پا تا دوردید

 

یادآور گام های من و تو

 

از روزهای دور.